Κι όμως, ο κάθε έφηβος/-η έχει έναν απίστευτο πλούτο που τον συνοδεύει στο ταξίδι του προς την ενηλικίωση: απελευθερωμένος/-η από τις κοινωνικές συμβάσεις και συμβιβασμούς, μπορεί πολλές φορές να δει την αλήθεια και την ουσία στη ζωή… μπορεί να πειραματιστεί με συχνά αξιοθαύμαστο θάρρος … καταφέρνει να αποδέχεται την αβεβαιότητα και την ρευστότητα της ζωής του… μπορεί και αντέχει τις καλπάζουσες αλλαγές στην εικόνα του εαυτού του (εξωτερικά/εμφανισιακά και εσωτερικά/ψυχικά).
Η ψυχοθεραπευτική δουλειά με τα θέματα εφηβείας, στοχεύει καταρχήν στο να θυμίσει στους ενήλικες όλες τις πτυχές των παραπάνω θεμάτων και στους έφηβους/-ες στο να τις αναγνωρίσουν, με απώτερο στόχο, οι ενήλικες να μάθουν/διδαχτούν από τους έφηβους και οι έφηβοι να αναζητήσουν ή να παραμείνουν ανοιχτοί στην καθοδήγηση των μεγάλων.
Η ιδιόρρυθμη φάση της εφηβείας
ΕΦΗΒΕΙΑ
Όσες φορές χρειάστηκε να ρωτήσω κάποιον ενήλικα πελάτη μου (30-40 χρονών ή και μεγαλύτερο), σε ποια ηλικία της ζωής του θα επέλεγε να επιστρέψει, η συνηθέστερη απάντηση ήταν στη δεκαετία των 20-30 χρόνων.
ΠΟΤΕ, ΚΑΝΕΙΣ δεν επέλεξε την ηλικία των 12… 14, 15, ούτε καν την ηλικία των 17 του χρόνων… Λογικό! Η εφηβεία είναι μια πολύ ιδιόρρυθμη και δύσκολη φάση στη ζωή του κάθε ανθρώπου.
Για πολλούς λόγους, βιολογικούς, συναισθηματικούς, αλλά και κοινωνικούς: είναι η εξελικτική εκείνη φάση που όλα όσα κατακτήσαμε ως παιδιά, δεν επαρκούν πια, και όλα όσα χρειαζόμαστε για μια υγειή και δημιουργική ενήλικη ζωή δεν τα έχουμε ακόμη μάθει. Ο κάθε έφηβος δεν είναι πια παιδί αλλά, ούτε ακόμη ενήλικας.
Μια 16χρονη έφηβη το είχε περιγράψει πολύ παραστατικά, όταν βουρκωμένη μου μιλούσε για τη σχέση της με τη μητέρα της: «Εγώ είμαι πτυσσόμενη!! Για να κάνω αυτό που θέλω εγώ, είμαι μικρή ακόμη, αλλά για να κάνω αυτό που θέλει εκείνη (η μητέρα της), είμαι μεγάλη!...».
